هرگز فراموش نكنم

یادم باشد که زیبایی های کوچک را دوست بدارم حتی اگر در میان زشتی های بزرگ باشند یادم باشد که دیگران را دوست بدارم آن گونه که هستند، نه آن گونه که می خواهم باشند. یادم باشد که هرگز خود را از دریچه نگاه دیگران ننگرم که من اگر خود با خویشتن آشتی نکنم هیچ شخصی نمی تواند مرا با خود آشتی دهد. یادم باشد که خودم با خودم مهربان باشم چرا که شخصی که با خود مهربان نیست نمی تواند با دیگران مهربان باشد یاد گرفتم که: 1. با احمق بحث نکنم و بگذارم در دنیای احمقانه خویش خوشبخت زندگی کند 2. با وقیح جدل نکنم چون چیزی برای از دست دادن ندارد و روحم را تباه می کند 3. از حسود دوری کنم چون حتی اگر دنیا را هم به او تقدیم کنم باز هم از من بیزار خواهد بود 4. تنهایی را به بودن در جمعی که به آن تعلق ندارم ترجیح دهم یادم باشد اگر شاعر شدم برای سرودن دوست داشتن دنبال ابهام و کنایه نباشم یادم باشد اگر نقاش شدم لبخند را بر آبی ترین رنگ بر بوم جاودانگی به تصویر کشم یادم باشد اگر معلم شدم برای نمره دادن به خوبی ها دفتر نمره را ببندم و دستم را به اندازه ی تمام کلاس باز کنم یادم باشد اگر پزشک شدم نبض زندگی را در رگ عشق جستجو کنم جواب سلام را با عليک بده، جواب کينه را با گذشت، جواب بي مهري را با محبت، جواب بي ادب را با سکوت، جواب نگاه مهربان را با لبخند، جواب گناه را با بخشش، جواب لبخند را با خنده، جواب دروغ را با راستي و جواب عشق چيست جز عشق؟ هیچ کس آنقدر فقیر نیست که نتواند لبخندی به کسی ببخشد و هیچ کس آنقدر ثروتمند نیست که به لبخندی نیاز نداشته باشد ای خدای بزرگ کمکم کن تا وقتی می خواهم درباره ی راه رفتن کسی قضاوت کنم، کمی با کفش های او راه بروم